M'n broer en schoonzus verwachten een derde pagadder. Momenteel lopen er al twee Mariën juniors rond: Emiel en Guus. Twee fantastische kereltjes. Emiel wordt zeker en vast acteur. Geef hem een verkleedkoffer en hij verandert in een piraat met zorroneigingen of in een indiaan met kabouter Ploptrekjes. Hij is één brok emotie. Een knuffelvarken pur sang. Guus is ook een fantastisch baaske. Hij kan zich goed weren tegen grote broer en hij is wonderbaarlijk zelfstandig en pienter. Vorige week heeft hij ons samen met grote broer een fantastische zondag bezorgd.
Ik werd gemolesteerd. Maar dat was best wel plezant. En dat het grappig was ...
Het vaderschap begint voor mij ook dichter te komen. Of ik het zie zitten? Ja. Hoe dat allemaal in z'n werk zal gaan, dat zien we wel. Ik ben er helemaal klaar voor.
Op vrijdag durven we al eens opperen om "een kleinigheidje te gaan eten" 's avonds. Nu het nog kan ...
't Was een tijdje geleden dat we nog eens naar Baskuul gingen. Het mag gezegd worden: het was gewoonweg lekker. 't Is niet van mijn gewoonte, maar 'k heb het dan ook aan het madammetje laten weten.
In het passeren van het UCO-gebouw, was ons al opgevallen dat er etwat van Nokia op één van de gevels geprojecteerd was. En in het terugrijden, bleek het niet enkel die zijde te zijn, maar langs drie kanten en dan ook nog eens het appartementsgebouw ernaast.
Een nieuwe vorm van reclame. Ja, ik kan niet ontkennen dat het opviel.
Als het origineel is en ze vallen er niemand mee lastig, mogen ze zo af en toe eens verrassend uit de hoek komen, die reclamejongens. Dat pleziert me wel.
Wat me ooit een initiatief leek van een bende creatieve schobbejakken, wordt nu een deel van één van de twee grote Vlaamsche spelers.
Eerst en vooral: chapeau voor de mannen die ering geslaagd zijn om zo gegeerd te worden.
Toch altijd jammer dat zo'n initiatieven in handen komen van machines.
Toch: laten we hen een kans geven. Ik ben benieuwd.
Photoblog kan me de laatste maanden steeds minder bekoren. Maar de voordelen wegen nog steeds op tegen de nadelen. Daarom blijf ik voorlopig nog steeds een XL Member. Een goed idee? Dat zien we wel nog.
Elke dag rij ik in Merelbeke langs een groot bord (2x2 meter) met daarop: DE AARDE IS DOORDRENKT MET HET VOCHT DER ONTBRNDENDE KINDERLIJKEN. (de 'a' staat er in het echt ook niet op.
